benim mâkes hanım’da bulduklarımı
siz geçen asırda kaybetmişsiniz
ama söyleyin kim sevmez mâkes hanım’ı,
yerimde olmayı istemez hanginiz,
bir kere mevzuya bakışı güzel
faşizmi haklı gerekçelerle eleştiriyor
sonra allah için kendi de güzel
bakışları dünyayı güzelleştiriyor.
çünkü mâkes hanım sevmez sevmemeyi
mâkes hanım genelevde bir bakire
dünya büyük bir kerhane biliyorsunuz
ölüm pazarlanıyor ha bire.
tamam, hataları yok değil
hatta bir keresinde ölmeyi denemiş
kötü şeyleri yüzüne gözüne bulaştırıyor
tabii bunu da becerememiş
kabul, büyük yanlışları var
ama ben bütün suçlarını üstleniyorum
çünkü o elimde kalan son ayna
onsuz bir hayatı istemiyorum.
biz bir keresinde emirgân’da
mâkes hanım’la hiç çay içmedik
kapalı ve açık mekânlarda yalpalıyorduk
bir akşamüstü olsun hiç öpüşmedik.
çünkü ne zaman bana baksa ağlıyordu
galiba aynaya bakarak ağlıyordu
ben onu güldürmeye çalışan palyaço
o en çok benim maskeme ağlıyordu.
bir mahkeme kurduk, herkesi yargılıyorduk
hâkimi olamadığımız hayatın savcısıydık
kapalı ve açık hecelerde adımız geçmedi
yalandan yaşamanın yabancısıydık.
bir keresinde hiç unutmam
beni sevdiğini hiç söylemedi
sevdikleri bir toplu mezardan ibaretmiş
dua etmek için bile küçükmüş elleri.
mâkes hanım’ı ne çok özlüyorum bilemezsiniz
ne zaman konuşsam lafı hep ona getiriyorum
mütemadiyen sustuğum akşamüstleri
içimdeki çöle yağmur biriktiriyorum.
