Ölmek duygusu bulaşıcıdır, zanımca
Böyle, insan, her nefesini verdikçe bir paça dökülür bu duygudan havaya
Sonra o havadan geçen bir kuşun kanadına takılıp, sabah pencerene konar.
Öylesine baktığım boş bir sokak durup dururken ölmeyi hatırlıyor bana.
Hele bu kuş, bir de evimin içine girdiyse vay halime.
Bir duman gibi yayılır bu his.
Sanki yaradılışımın ölümle sonuçlanacağını bir sır gibi öğrenip şaşırıveriyor.
O evimin kapısını kapatıp başka bir eve geçiyorum.
Oturduğum koltuğun kenarına dokunup düşünüyorum. Ölmek hissinin bir kırıntısını.
Benden sonra oraya oturan neler yaşayacak kim bilir?
Oradan kalkıp çarşı pazar geziyorum.
Kalabalık bir semt pazarındayım mesela.
Herkesin gözünün içine bakmasamda, hissediyorum üstlerine sinmiş bu hissi bende olduğu gibi herkes de var işte
Bitek ben ölmicem herkes ölecek işte.
Durduk yere bir domazteze dokunup kaç kilo kilosu diyorum.
Cevabını alamadan çürüyor domates ellerimin içinde
Suları akıyor üzerime bir kan gibi.
Bir cinayet gibi hissettiriyor bana o anlar.
Aslında ölmek duygusu hepimizde var
Varda çıkarmak istemiyoruz.
Gün yüzüne hiç boş
Kendini bilmez atınca bu hissi ortaya bozuk para gibi değersizce.
Dönüp dolaşıp buralara geliyor işte tam mesele.
İyi notlar kötü notlar bilmiyorum.
Ben hazır mıyım bu hissi cebimde taşımaya onu da bilmiyorum?
Sonra durduk yere “Ulan diyorum, zaten ölücez. ne bok yemeye adam gibi yaşamıyoruz.”
Bilmiyorum, biz yaşıyoruz da yaşatmıyorlar belki de?
Tüm Suç kimde? O kuşta mı?
Kuşa yapışan ölmek hissini ortaya atan dengesiz herifin tekinde mi ?
O adama ölmeyi basitmiş gibi hissettirenlerde mi?
Yok.
Ölmek ise öyle, zannedildiği kadar korkunç değil.
Bak mesela parmak aralarında bile var o his.
Attığın adımda, saçlarında, uzandığın yatakta, dokunduğun yatakta. Her şeyde var.
Biz kendimi insanoğluğlu olarak ölmelerin bir eylemi olsun diye yaratıldık zanımca.
Kim daha iyi ölebilir? Kim!!!
Bu yarışa nasıl katılabilir?
Nasıl nefes alabilir ?
Ona bahşedilen bu hayatı nasıl boka çevirebilir.
Benden iyi ölen var mıdır bilmem.
Daha önce hiç ölmedim.
Hiç ölmedim desem yine yalan.
İnsan ölür, dirilir.
İnsan bu yüzden uyur.
İnsan ölmezse, uyur zaten.
Bir şekilde bu duyguyu tatmin etmesi lazım.
Uykuda bu tatminin bir yolu işte.
Ölemiyorsan, uyursun.
Uyumak istiyorum şimdi.
Ben, ben uyurken gördüğüm rüyaları kendi gerçek hayatımmış gibi algılıyorum.
Sonrada uyanıp içinde olduğum hayatımla karşılaştırıyorum.
Çok zevkli bir iş değil ama, insan ölmek isteyip sonrasını görmek istiyorya hani.
Rüyalarda öyle işte, öldükten sonraki hayatını görmek gibi.
Her gece ölmelerin bir anlamı var mıdır?
Ya da her gece ölmelerin bir anlamı var mıdır?
Umarım vardır.
İnsan her gece ölmeyi göze alacak kadar cesur aslında.
Bunu herkes bilir.
Bitek kendisi bilmez!
