Bir günbatımında oturmuş
Kurumuş ağaçları seyrediyorum
Hüzün dolu kalbim kararmış
Aysız geceler gibi
Dolanıyorum korularda
Herşeyi unutmak için
Yokolup gitmiş ve
Geri dönmeyecek herşeyi
Umutsuzluk içinde
Ağlar gibiyim
Ebedi yalnızlığımın
Batan son güneşini izlerken…
Offf… İçim karardı resmen okurken. Bi an böyle alıp başımı gitmek istedim, nereye bilmiyorum ama… Sanki benim hislerimi yazmış gibi. O “ebedi yalnızlık” var ya, tam da o işte. Güneş batarken ben de aynı şeyleri düşünüyorum galiba. 😔