İnsan öleceğini bilerek yaşayabilir mi?
Teknik olarak zaten bilir ve Yaşar.
Peki 11 gün sonra öleceğini bilirse…
Yapamadığım bir ton şey var eksik kalan
Oynayamadığım roller:
– “Baba baba Gitme Ne Olur Bırakma beni baba”
– “İleride beni anlayacaksın kardeşlerin sana emanet.
“Resmimizi yapmak istiyorum ama size küçük bir lanetten bahsetmem lazım yaşanmakla ilgili çok küçük bir lanet.”
– “Ölmekten korkmuyorum tamam mı Esaret altında yaşamaktansa ölürüm daha iyi hadi Vur şimdi bas şu tetiğe!”
11 Gün mücadeleyle de geçebilir kabullenişle de.
suda boğulan biri gibi çırpınabilirim de bir ceset gibi huzurla karşılayabilirim de.
Gözümde uğurlu taşlarım
Ben ölünce beni diyecek misin?
Belki de birlikte ölmeliyiz.
Aklım sende kalmasın.
Gazı açıp sessizce ya da büyük patlama.
Hep beraber bütün apartman.
Bütün şehir.
Sevdiğim şeyleri yapmak istiyorum.
İştahla yemek…
Anırarak gülmek.
Bir şarkı mırıldanmak.
“Gidenlerden…
Bir tek seni bana ekledim..
Seni deli gibi bekledim gidenlerden…”
Öleceğini bilmek hayatı değerli kılar.
Siyahı anlamak için beyaz sıcağı anlamak için soğuk lazım.
Yalnızlığın değerini kalabalıklardan anladım tersine de.
Kendimi bıraksam cennete de gidemem bu cehennemde 11 gün daha…
Saatleri susturdum…
Zamanı durdurdum ilacım bitti almadım.
Çünkü kutuda 16 tane var.
İsraf haram ya.
Son bir hikaye anlatmak istedim size.
Vaktinizi almadan.
Uykudan önce.
Ben uyumadan önce.
Zamanın değerinin sonsuzluktan anladım.
Bilseydim kurardım bütün saatlerimi
Hiçbir şeye geç kalmazdım.
Üzgünüm geç kaldım…
