Kaşmir ceketli bi yazar, toprak yolunda bi köyün
Her şey yavan, her şey son derece kötü
Hava 10 derece falan, güz yazdan çok verecek ödün
Tabii ki iyi havalar emanet, tabii ki zor geçecek ömür
Yorgundur, girmiştir bi başına kavgalara gönül
Ama yazar, atar içindeki alevli mavralara kömür
Bilir ki güç olacak, korkacak hatta patlayacak ödü
Boş yere savaşıp duracak ve günün sonunda almayacak ödül
İçinde sonsuz bi heves, göğsünde yorgun bi öküz
Ensesinde korkunç bi nefes , neyse ki olgunca özü
Zaferi bozgunda yitirmiş olsa da hala sonsuzda gözü
Yazar doğru bildiğini dilemez kimsede korkup da özür
Ve şehir çağırır, adama yollar görünür, istanbul kıyamеt
Cebinde cephanе laflar götürür
Savaşır etmez şikayet, yüzündeki kaslar gerilir
Bilir ki her savaşan kazanamaz fakat kaçan herkes yenilir
Belki de insan, bu savaş olmadan değersizdir, kim bilir
Belki denememek, yenilmekten değersizdir
Der belki de insan
Etse de inkar, etse de bazen tanrıya isyan
Dayanıp beklerse baharları gelir elbet nisan
İnanır, sabırla dayanır o yüzden, diler ihsan
Ama dilenmez kimseden insaf
Hal böyleyken
Tabii ki kapanır kapılar yüzüne
Bu yaban şehirde herkes yalnızdır çünkü
Geceyi sever ama gece biter bu minvalde pek arsızdır gündüz
Der ki ne fark eder, yansın yer zaten yangındır cürmüm
Yalnızdır kürküm
Çıkar istiklalde bi tur atar, anlamadığı dillerde sesler vardır
Kalabalık içinde duramaz, içinde kıymetsiz yogun hisler vardır
Bi yanda müzik, bi yanda eylem, bi yanda dilenen sabiler, garbın
Umursamazlığı yakar ciğerini, şarkta hep gidişler vardır
Zaten, bu coğrafyada bitişler vardır, sebebini anlayamaz
İşin içinde başka pis işler vardır
Büyük caddelerden geçer, umrunda olmaz paradır, maldır
Kolay gidişler geniş geniştir, dönüşler hep soğuk ve dardır zaten
Der bana zorluk yardır zaten
Her güzelde zorluk vardır zaten
Daha yürürüm yazarım der malum dolmadı vadem
Der
Yalnızsan karanlıklarında bu acımasız şehrin
Ya kal savaş ya yenil durma çek git
Ne senle fazla olacak ne sensiz eksik
Anlamsız restin
Der belki de fazla
Belki de fazlayı sevmek gerek yetinmemek azla
Taş olmak bi başkası adına sevinmemek asla
Yukarı çık der, en yukarında derinlere rastla
Arkana yaslan
Der bu kadarı fazla
Der ya ben deliyim, ya da geri kalan herkes hasta
Kıştan bıktım bahar bile kesmez artık ne haber yazdan
Çok gittim zannetim meğer az gitmiş azdan
Kaybolmuş hazlar
Benim huysuzluğum hep yastan
Biri der çalsın sazlar
Biri der yar kalsın kasma
İsyan etmen boş çok sıkmıyorsa dostum tasman
Adam der, ters bana bu, ben bile bile ruhumu asmam
Sana iyi şanslar
Yani şehirde kendine bi yer bulamaz naçar
Yarısı emanet yaşıyordur kalanların yarısı kaçak
Sakinlerinin her yanı yara bere, her yanı faça
Her gün yeni bi darbe vurur şehir ve sarar başa
Aklı olan burada duramaz paşam
Burada duramaz kaçar, çünkü kendinden vermeden kuramaz yaşam
Adam der döneyim köyüme beni buralar aşar
Ve böylece bu öykü burada biter, eyvallah
Bu adam kaçar…
