Hiç durmadan ağlıyordu. Sussa da uyusak, diye söyleniyorduk hatta… Sonra bomba patladı. Gittik yanına… Bir baktık, yüzü kan içinde. Göğsü inip kalkıyor. Ölmemiş, dedik. Ölmemiş ama… Artık ağlamıyor. Susmuş, bize bakıyor. Ama dik dik bakıyor. Hani bebekler gözünü diker ya? Hesap sorar gibi… Meğer gerçekten de hesap soruyorlarmış. Bunu da öğrenmiş olduk. Ama öğrendik de ne oldu? Hiç. Hesap verebildik mi? Yok.”
