O gün biz onunla o kadar uzaktık ki birbirimize, yağmursuz bir İstanbul akşamının tüm yağmur damlaları aramıza düşüyor ve ben onun elini tutuyordum. Ve onun eli o kadar uzaktı ki avucuma, sanki “Bir ses gelse de kayıt gitsem” diye bekleyen bir çığ gibiydi. Galata gürültülüydü.